Terug in Tacloban
Door: Monica de Graaf
Blijf op de hoogte en volg Monica
03 November 2014 | Filipijnen, Tacloban City
Daar ga je dan weer. Het is de derde keer binnen een jaar dat ik voor een langere periode afreis naar de Filipijnen. Tergend, maar keurig 100 rijdend over de vijf baans snelweg - de boete van de vorige keer is nog maar net betaald - verloopt op Schiphol alles verder prima en volgens schema. Er zitten twee vriendelijke Filipijnen naast me die beiden in Nederland werken, we raken aan de praat en de knop gaat om.
Na een zeer voorspoedige vlucht van 12 uren, met een korte tussenstop op Taipeh, arriveren we voor mijn gevoel toch verbazend snel in Manila. Mijn geduld wordt nog iets meer op de proef gesteld, doordat er geen geldautomaat te vinden is op de airport die mijn pas accepteert, uiteindelijk lukt het toch. Pas later realiseer ik me dat in mijn portemonnee nog voldoende Filipijns geld zat om de taxirit te betalen. Alle stress was dus niet nodig geweest. Een half uur wachten bij de taxirank en een chauffeur die de weg niet weet, ach het hoort er allemaal bij en help je – zeker de eerste dag – om het tijdsverschil van 7 uur te overbruggen. Zodra ik arriveer in het hotel, spring ik onder de douche – de laatste warme voorlopig- en rol mijn bed in.
Het guesthouse ligt op loopafstand van de boulevard en ik besluit even een wandeling te maken voordat mijn twee collega’s mij oppikken om mij naar het vliegveld te brengen. Tijdens dat kleine ommetje word ik meteen keihard geconfronteerd met de schrijnende tegenstellingen in Manilla. Kleine kinderen komen op me af om te bedelen. Een moeder ligt op straat te verdwaasd om me aan te spreken. Twee kinderen naast haar. Eén poept op straat in een plastic zakje. Ik keer maar snel weer om en baal dat ik niet iets eetbaars voor ze heb mee genomen.
Mijn collega’s zijn er al. Kitz (nickname voor Christopher) kende ik al. Pastor Adel is nieuw voor mij. Omdat het vliegveld in Tacloban gerenoveerd wordt, kunnen er alleen kleine vliegtuigen landen en mag ik alleen handbagage mee nemen. Mijn collega regelt dat de ruimbagage wordt verscheept. Bij de incheckbalie wacht me een onaangename verrassing, het vliegtuigje is overboekt en ik moet nog een uur wachten om te horen of ik wel of niet mee kan. Het wordt gelukkig een ja en met de nodige vertraging landen we op het vliegveld in Tacloban. Op dat moment realiseer ik me , dat je wel veel vertrouwen moet hebben of er iemand staat. Ik heb geen telefoonnummer of niks. Bij aankomst is het buiten de aankomsthal aarde donker. De mensen achter de hekken zijn schimmen. Eén van hen houdt een bordje vast dat hij bij licht met zijn telefoon. Er ja hoor, daar staat mijn naam op. De chauffeur stond al meer dan een uur te wachten en was net zo onzeker als ik of er wel iemand op zou komen dagen. Al valt mij op dat er weer overal licht brand in Tacloban is het moeilijk te zien in het donker hoe de stad er nu uitziet. Bij aankomst in het appartement is daar Thea, de livelyhood manager die warm eten voor me bewaard heeft. Ik voel me meteen thuis.
Vandaag de eerste werkdag. Het is om vijf uur ’s morgens al licht en ik word dan ook vroeg wakker. Mona, de projectmanager is dit weekend ook net weer teruggekomen uit Indonesië. Als we bij het kantoor aan komen, zijn al zo’n dertig collega’s aanwezig. Omdat er elke maandagochtend vergaderd wordt, zijn ook de veldteams naar Tacloban gekomen. Zo heel groot is het kantoor niet, dus het doet me denken aan een callcenter af en toe. De ochtend is snel voorbij. In de middag hebben Mona en ik een gesprek met de directeur en initiator van het event Yolanda Memorial day a.s. zaterdag 8 november. De verhalen die hij met ons deelt zijn aangrijpend en brengen veel herinneringen boven van andere ooggetuige verslagen die ik al heb gehoord. Het gaat een zware dag worden zaterdag.
Na toch wel een lange eerste werkdag, ben ik zowaar degene die spaghetti kookt. Mijn huisgenoten vinden het heerlijk, zeggen ze – ik geloof er geen zak van - maar het is wel lekker om dit keer niet te hoeven afwassen.
Na een zeer voorspoedige vlucht van 12 uren, met een korte tussenstop op Taipeh, arriveren we voor mijn gevoel toch verbazend snel in Manila. Mijn geduld wordt nog iets meer op de proef gesteld, doordat er geen geldautomaat te vinden is op de airport die mijn pas accepteert, uiteindelijk lukt het toch. Pas later realiseer ik me dat in mijn portemonnee nog voldoende Filipijns geld zat om de taxirit te betalen. Alle stress was dus niet nodig geweest. Een half uur wachten bij de taxirank en een chauffeur die de weg niet weet, ach het hoort er allemaal bij en help je – zeker de eerste dag – om het tijdsverschil van 7 uur te overbruggen. Zodra ik arriveer in het hotel, spring ik onder de douche – de laatste warme voorlopig- en rol mijn bed in.
Het guesthouse ligt op loopafstand van de boulevard en ik besluit even een wandeling te maken voordat mijn twee collega’s mij oppikken om mij naar het vliegveld te brengen. Tijdens dat kleine ommetje word ik meteen keihard geconfronteerd met de schrijnende tegenstellingen in Manilla. Kleine kinderen komen op me af om te bedelen. Een moeder ligt op straat te verdwaasd om me aan te spreken. Twee kinderen naast haar. Eén poept op straat in een plastic zakje. Ik keer maar snel weer om en baal dat ik niet iets eetbaars voor ze heb mee genomen.
Mijn collega’s zijn er al. Kitz (nickname voor Christopher) kende ik al. Pastor Adel is nieuw voor mij. Omdat het vliegveld in Tacloban gerenoveerd wordt, kunnen er alleen kleine vliegtuigen landen en mag ik alleen handbagage mee nemen. Mijn collega regelt dat de ruimbagage wordt verscheept. Bij de incheckbalie wacht me een onaangename verrassing, het vliegtuigje is overboekt en ik moet nog een uur wachten om te horen of ik wel of niet mee kan. Het wordt gelukkig een ja en met de nodige vertraging landen we op het vliegveld in Tacloban. Op dat moment realiseer ik me , dat je wel veel vertrouwen moet hebben of er iemand staat. Ik heb geen telefoonnummer of niks. Bij aankomst is het buiten de aankomsthal aarde donker. De mensen achter de hekken zijn schimmen. Eén van hen houdt een bordje vast dat hij bij licht met zijn telefoon. Er ja hoor, daar staat mijn naam op. De chauffeur stond al meer dan een uur te wachten en was net zo onzeker als ik of er wel iemand op zou komen dagen. Al valt mij op dat er weer overal licht brand in Tacloban is het moeilijk te zien in het donker hoe de stad er nu uitziet. Bij aankomst in het appartement is daar Thea, de livelyhood manager die warm eten voor me bewaard heeft. Ik voel me meteen thuis.
Vandaag de eerste werkdag. Het is om vijf uur ’s morgens al licht en ik word dan ook vroeg wakker. Mona, de projectmanager is dit weekend ook net weer teruggekomen uit Indonesië. Als we bij het kantoor aan komen, zijn al zo’n dertig collega’s aanwezig. Omdat er elke maandagochtend vergaderd wordt, zijn ook de veldteams naar Tacloban gekomen. Zo heel groot is het kantoor niet, dus het doet me denken aan een callcenter af en toe. De ochtend is snel voorbij. In de middag hebben Mona en ik een gesprek met de directeur en initiator van het event Yolanda Memorial day a.s. zaterdag 8 november. De verhalen die hij met ons deelt zijn aangrijpend en brengen veel herinneringen boven van andere ooggetuige verslagen die ik al heb gehoord. Het gaat een zware dag worden zaterdag.
Na toch wel een lange eerste werkdag, ben ik zowaar degene die spaghetti kookt. Mijn huisgenoten vinden het heerlijk, zeggen ze – ik geloof er geen zak van - maar het is wel lekker om dit keer niet te hoeven afwassen.
-
03 November 2014 - 17:03
Adrie:
Dag Monica,
Fijn om te lezen dat je weer veilig aangekomen bent en direct alweer zo aan het werk gaat. Ik wens je een goede tijd toe in de Filipijnen. groetjes Adrie
-
04 November 2014 - 00:01
Schiedammers :
Ha die Moos
en in Europa wij maar praten over crises
wat hebben we het dan goed als je een paar van die voorbeelden hoort
hoe het elders in deze wereld is. Een hele goede tijd daar toegewenst
Pas goed op je zelf maar dat kun je wel en je weet ook altijd bij Wie je terecht kunt he?
hart gr van ons allemaal Gerrit, Carolien, Tjitske, Lisa en Anne
-
04 November 2014 - 10:41
Joe&Tjits:
Lieve Moos,
Fijn om te lezen dat je goed bent aangekomen. Het is zo onwerkelijk dat we weer helemaal aan de andere kant van de wereld bent! Wens je alle goeds en zegen.
Liefs, Joe & Tjits -
04 November 2014 - 15:25
Rien:
Lieve Moos,
Veel succes weer! Houd ons op de hoogte!
Groetjes uit Spanbroek.
Gerdien, Rien, Jurre en Femke -
04 November 2014 - 18:17
Tjerk:
Ha Moos,
Indrukwekkend mooi verhaal. Toch een hele reis voordat je op bestemming arriveert. Heel veel succes aankomende tijd en ik zal je pagina in de gaten houden!
Groetjes Tjerk -
05 November 2014 - 21:31
Bertus En Wilma:
Leuk om weer eens iets van je te horen en nog wel ver weg.
Wij hopen dat je daar een fijne en mooie tijd hebt.Wij volgen je wel steeds!
