Bezoek aan Gobabis

Na een heerlijke dag vrijdag zijn we zaterdagmiddag naar Gobabis vertrokken. Gobabis,bekend van de veeteelt ligt in het oosten van Namibie dichtbij de grens met Botswana. Het is één rechte weg van 200 kilometer lang. Je kunt dus moeilijk verdwalen en na 2 uur rijden waren we op de plaats van bestemming. Daar troffen we Christa en haar zus Alberta die ons een korte toer gaven door alweer een enorme sloppenwijk. Volgens onze gastheer is dit probleem veroorzaakt door de overheid omdat op de farms het minimumloon werd ingevoerd en veel werkers die tegen kost en inwoning werk verrichten op de farms nu weggestuurd werden omdat dit eigenlijk verkapte werkloosheid was. Namibie kent een werkloosheidspercentage van 50%. Ongekend!!
Christa is onze locale contactpersoon die ontzettend veel werk verricht onder de arme mensen van Gobabis. Hoewel ze woont in Windhoek, heeft ze een naar onze maatstaven bescheiden huisje in Gobabis tot haar beschikking als ze het weekend in Gobabis is om een kerkdienst te leiden. Ze heeft ons ook het stukje land laten zien waar het multifunctionele centrum moet worden gebouwd waar wij nu geld voor inzamelen via de stichting. De wijk waar we verbleven grenst aan de sloppenwijk en het was erg triest om te zien hoe uitzichtloos de situatie van deze mensen is. Ze wonen in zelfgemaakte hutjes zonder sanitaire voorzieningen. Hetzelfde verhaal dus als in Windhoek. Het raakt mij iedere keer weer hoe hier nog steeds gedacht wordt in bevolkingsgroepen. Zo wees Christa ons op de 'wijk' van de Nama's, de Damara's, de Herero's, de Coloured en uiteraard de blanken. Behalve de laatste categorie en misschien de coloured, zag ik geen verschil tussen de bouwsels. Dat er ook nog zoveel onderscheid bestaat, zelfs als je behoort tot de allerarmsten. Zelf de doden worden op aparte kerkhoven begraven. Alsof onze skeletten er niet allemaal hetzelfde uitzien. Zondagmorgen hebben we een kerkdienst bijgewoond in de wijk. Dit was de gemeente waar Christa voor gaat. Het was een gebouwtje opgetrokken uit aluminium golfplaten en vanwege de hitte begon de dienst al om 8.00 uur. Toch voelde je na een kort uur al hoe de wanden de hitte afgaven. De dienst was er niet minder levendig om. Opvallend veel kinderen ook.
Christa had allemaal voedselpaketten gemaakt om uit te delen onder de allerarmsten die ook deel uitmaakten van het HIV/Aids programma dat zij heeft opgezet. We legden bezoeken af en waren getuige van de schrijnende omstandigheden. Ik vind het altijd wat moeilijk om dan mijn camera te pakken maar er werd enthousiast geposeerd en hartelijk gelachen toen mensen zichzelf terug zagen op het schermpje van mijn camera. Ik zal later wel eens wat uitgebreider mijn foto's delen via Picasa. Weer terug in Windhoek was het weer heerlijk toeven bij Ditteke en Willem-Henri. Vanmiddag hebben we alweer nieuwe reisplannen. Ditmaal naar Omarurulodge. Deze mooie lodge ligt op de route naar Swakopmund en we verwachten daar opnieuw weer wat afrikaans wildlife te snuiven. Daarna door naar Swakupmund, een duitse enclave aan de Afrikaanse kust. Het was oorspronkelijk ook nog de bedoeling door te rijden naar SossusVlei waar de mooie en beroemde rode zandduinen zijn. Het is echter weer een hele dag rijden en omdat ik de enige chauffeur ben, hebben we hier maar van af gezien. Om die reden bezoek ik ditmaal ook niet Theophilia's familie helemaal in het Noorden. Ik geniet enorm van het mooie weer, de rust en het reizen. Vrijdag hopen we weer terug te zijn in Windhoek onze uitvalsbasis. Succes jullie allemaal met de sneeuw. Ik hoop dat mijn waterleiding het dit keer houdt, maar goed dit keer gelukkig het water afgesloten ;-)
Groetjes Monica